Υπάρχουν πολλά είδη αγάπης. Υπάρχει η αγάπη-έρωτας, όπου χαρακτηρίζεται με πάθος και ρομαντισμό, υπάρχει η αγάπη που καθοδηγείται απο το μυαλό και όχι απο το συναίσθημα, υπάρχει η αγάπη-συμφέρον που ο ένας βλέπει τι θα πάρει απ’τον άλλο, υπάρχει η αγάπη που εκφράζεται με εμμονές και ζήλιες, και υπάρχουν και εκείνες… οι αγάπες οι δειλές, οι ανέκφραστες. Εκείνες που δέν χρειάζεται να μιλήσουν να πούν όσα νιώθουν.. επειδή μέσα τους ήδη ξέρουν. Η ικανοποίηση ξεχύνεται με μία κρυφή ματιά που θα πλημμυρίσει το είναι τους και την καρδιά.
Μπορεί να μήν υπάρχει σωματική επαφή, αλλά η πνευματική ένωση είναι που κάνει την μαγεία. Το κάθε αθώο και τυχαίο άγγιγμα φέρνει μούδιασμα και τρέμουλο σε όλο το σώμα. Έχουν την επίγνωση πώς άν ξυπνήσει ο χείμαρρος από μέσα τους θα τους κυριεύσει, σαρώνοντας τα πάντα στο πέρασμα του.. έτσι αφήνουν τα ανέκφραστα συναισθήματα να θαφτούν ζωντανά. Μπορεί να μήν είναι ποτέ ουσιαστικά μαζί, αλλά είναι ήδη χαρισμένος ο ένας στον άλλο. Είναι χώρια αλλά είναι μαζί και συνδέονται με ένα παράδοξο τρόπο, μοναδικό.
Οι μεγάλοι έρωτες δεν υπήρξαν ποτέ σε σχέση, είπε κάποτε κάποιος. Ίσως αυτό είναι που τους κάνει τόσο μεγάλους. Η δίψα παραμένει ζωντανή μέχρι τη στιγμή που θα πιεις νερό. Τα πιο πετυχημένα τραγούδια μιλάνε για πληγωμένες αγάπες, που ίσως ήταν αργά για να το ζήσουν, ίσως ποτέ δεν ήρθε η κατάλληλη στιγμή ή ίσως ήταν δειλοί για να το πούν. Ήταν κάτι που παρολίγο να γίνει αλλά δεν έγινε, κάτι που άγγιξαν αλλά δεν τόλμησαν να αρπάξουν. Ο πόνος γίνεται τρόπος έκφρασης μέσα απο το τραγούδι και ταύτιση των πολλών γιατί εκφράζει αυτά που νιώθουν, αυτά που οι ίδιοι θέλουν να πούν.. αλλά ποτέ δεν βρήκαν τις λέξεις. Για ευτυχισμένες αγάπες, ούτε λόγος, ίσως γιατί και η ευτυχία έχει ανάγκη απο λίγο πόνο… έτσι, για να νιώσει ζωντανή.
Αυτό συμβαίνει γιατί οι περισσότεροι άνθρωποι έμαθαν απο μικρή ηλικία να αποκτούν με δυσκολία αυτά που θέλουν. Όταν αποκτάς κάτι με δυσκολία είναι πολυτιμότερο από το να σου έρθει απλόχερα, πόσο μάλλον να μην σου έρθει καθόλου. Έχεις την επίγνωση ότι είναι εκεί, είναι αυτό που θέλεις, ακριβώς όπως το θέλεις, αλλά δεν βρίσκεις την ευκαιρία και το τρόπο να το αποκτήσεις. Τότε δεν σου μένει τίποτα άλλο να κάνεις απο το να το απωθήσεις κάπου βαθιά μέσα στη ψυχή σου. Δεν πεθαίνει, θάβεται ζωντανό και είναι θέμα χρόνου να εκδηλωθεί με άλλους τρόπους, ίσως και χειρότερους.
Αυτό γίνεται τρόπος ζωής και μεγαλώνοντας, ασυνείδητα εξακολουθείς να θέλεις να παιδευτείς για να αποκτήσεις κάτι, να πονέσεις για να καταλάβεις την ανεκτίμητη αξία του, ίσως μόνο έτσι θα νιώσεις ότι άξιζε το κόπο. Καμιά φορά η προσμονή, φέρνει ακόμη μεγαλύτερα συναισθήματα απο την απόκτηση… κλείνεις τα μάτια και φαντάζεσαι, νιώθεις το χτύπο της καρδιάς σου να διαπερνά το σώμα σου, μόνο και μόνο στη σκέψη ότι θα γίνει δικό σου… Και όταν τελικά γίνεται δικό σου το εκτιμάς ακόμη περισσότερο, γιατί το πόθησες πολύ πρίν το αποκτήσεις.
Όπως με τα αντικείμενα, έτσι και στις σχέσεις οι πλείστοι έχουν μάθει να θέλουνε και να ζητάνε αυτά που δεν έχουν και να αγνοούν αυτά που ήδη είναι δικά τους. Όσο μεγαλύτερη είναι η δυσκολία του να αποκτήσεις κάτι, τόσο πιο πολύ το θέλεις και όταν δεν μπορείς να το αποκτήσεις καθόλου κατά κάποιο περίεργο λόγο το εξιδανικεύεις και υποτιμάς τον εαυτό σου, «δεν είναι αυτό για εμένα» ή «δεν είμαι αρκετή γι’αυτό». Αυτό είναι ένα μεγάλο λάθος που κάνουν πολλοί άνθρωποι.
Όταν κάτι είναι για εσάς, τότε θα έρθει σε εσάς. Μάθετε να εκτιμάτε αυτά που ήδη υπάρχουν στη ζωή σας γιατί αυτό που δεν έχετε ίσως υπάρχει κάποιος λόγος που δεν το αποκτήσατε ποτέ, ίσως ποτέ δεν το θελήσατε πραγματικά ή ίσως δεν το πιστέψατε και δεν το διεκδικήσετε όσο θα έπρεπε. Ακόμη και έτσι να είναι ποτέ δεν είναι αργά. Να πιστεύετε σε αυτό που θέλετε με πάθος και να επιμένετε με κάθε τρόπο να γίνει δικό σας. Όταν κάτι όμως είναι αδύνατο, σταματήστε τα παιχνίδια με το μυαλό σας γιατί θα σας γίνει εμμονή.
Δώρα Παναγιώτου
Κλινική Ψυχολόγος